วันพุธที่ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2559

ปุ่ม SOS ของเครื่องติดตามมีไว้ทำอะไร และ มีประโยชน์อย่างไร





ซอยที่ผมอยู่ใหม่ เป็นซอยที่ลดเลี้ยวเหมือนงูสะดุ้งคด ท้ายซอยอุดมด้วยขี้ยาทั้งหลาย จิ๊กโกํนั้นมีมากขนาดเดินเงาทับกันยังไม่ได้ เป็นมีเรื่องทันที แต่ดีที่ผมอยู่กลางซอย โอกาสจะถูกเหยียบด้วยความหมั่นไส์ในเส้นผมที่ยาวเหยียด ตัวโม่งๆ เดินหลังค่อมเหมือน อัล ปาชิโน เลยมีน้อย ก็อย่างว่าแหละห้องเช่าถูกๆจะให้อยู่ในกลางสวนสนุกได้ยังไง ไม่ใช่ส้วมสาธารณะนี่จะได้ตั้งได้ทุกแห่ง ผมจึงพยายามเดินให้สำรวมคล้ายพระจะบิณฑบาตเวลาผ่านหน้าเจ้าถิ่นทั้งหลาย เป็นการบอกใบ้ว่า ผมเป็นคนดีครับ มีด-ปีนไม่เคยพก จะมีก็ปลัดขิกอันเดียวซึ่งใช้ทำร้ายใครไม่ได้ นอกจากช่วยให้แคล้วคลาดบาทาของพวกพี่ๆ ทั้งหลายรันแรกที่ผมขนของเช้ามาอยู่ ผมเดินออกมาหาข้าวถูกๆกินก็ผ่านร้านตู้เพลง รัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง ตัวขนาดหมาฝรั่งเบอร์แอลสี่ห้าคนกำลังเอ้ว...เฮ้ว...กับเสียงเพฺลง ทันใดนั้นพวกมันก็หยุดท่าเต้นที่เหมือนแย้ตะกายตึก หันมองผมเป็นตาเดียว พลางหันไปซุบซิบกันว่าใครวะ...ใครวะ...ผมทำหูทวนลมเดินไม่รูไม่ขี้ แต่ในใจภาวนาถาคาแคล้วคลาดสิบกว่าจบ ลักครู่ก็มีเสียงลอยลมมาว่า

“เฮ้ย...ผมยาวสวยดี น่าเอาไปเช็ดรองเท้าว่ะ" ฮา...(พวกมันไม่ใช่ผม) เพราะผมน่ะหูอื้อตั้งแต่ได้ยินประโยคแรกแล้ว ความคิดดีกันยุ่ง พยายามนึกถึงคาถาเดินเร็ว จนถึงกับอยากไปอีสาน หาอาจารย์ขอผ้ายันต์กันจิ๊กโก๋แชวทีเดียวจากนั้นก็มีคารมคมหอกตามระคายหู ผมนึกน้อยใจตัวเองรักเรื่อยเรื่เอย(ไม่งอก)  ที่ด้วใหญ่เหมือนควายฝรั่ง แต่ใจเท่าก้นมดลาว  เครื่องติดตามตัวจิ๋ว ทั้งที่พ่อผมนั้นเป็นนักเลงดัง ขนาดเดินผ่านคนบ้ายังแทบจะหายดีกิตติศัพท์ของพ่อเล่าเป็นวันๆ ก็ไม่จบ ครั้งหนึ่งพ่อเคยถือไม้ท่อนเดียวพร้อมพระอีกพวง ตามโจรลักควาย พ่อหายไปสองคืนก็กลับมาทั้งควายทั้งโจร เพียงแต่ควายเดินมาตามปกติแต่โจรคลานมา ทั้งที่พวกม้นมืปีนมีมืดครบมือ คราวนั้นพ่อผมดังทั้งตำบล พอๆ กับ เขาทราย แหละ เสียดายที่พ่อด่วนดัดช่องน้อยแต่พอตัวตายไปเสียก่อน มิฉะ‘นั้นเขาทรายก็เขาทรายเหอะ ต้องเรียกพ่อผมว่า“ลุง”แน่ (เพราะพ่อผมแก่กว่าไงครับ) แต่ผมไม่มีเลือดพ่อกระเซ็นกระสายอยู่เลยมีแต่เลือดกรุ๊ปใจอ่อน ที่ฑนเห็นการชกต่อยไม่ได้ ถ้าวิญญาณพ่อรู้คงเสียดายที่ผมทำให้เสียชื่อวงศ์ตระกูล ส่วน“ตา”ผมคนทั้งละแวกยกนิ้วให้เรื่องเสน่ห์ ตามีเมียห้าคน ยายผมเป็นคนสุดท้องชาวบ้านว่าตามีคาถาดี ซึ่งตรงนิ้ผมโกรธแค้นตัวเองมากที่สปีดเร่งให้คลอดออกมาไม่ท้นตา มิฉะนั้นผมคงไม่ต้องมาเดินแสวงหารักแท่ให้เมื่อยตุ้ม แค่เสกๆเป่าๆ ก็พาไปเป็นลูกสะใก้ได้เลย ผมก็คงได้ชื่อว่า“ขุนแผนคอนกรีต” gpsติดตามตัว แน่...แน่...ผมเดินเลือกร้านอาหารที่ดูดีหน่อย ที่มีแต่ผู้ใหญ่ ๆจิ๊กโก่นัอยๆ เพื่อจะได้ปลอดก้ยห้วกบาล จากนั้นก็เข้าไปนั้งสั่งข้าวผัดตามเคย คุณเอ๋ย...พอสาวน้อยที่ยกจานอาหารมาเสิร์ฟให้ผม ผมเห็นแล้วหัวใจก็หล่นไปที่ตาปลาก่อนจะวิ่งขึ้นสมองแล้วกลับไปอยู่ที่อกข้างซ้ายตามเดิม และที่ยิ่งกว่านั้น ความซาบขึ้งตอน วาสิษฐี เดาะคลีพลาด กามนิดรกเรื่อยเปอย(ไม่งอก)กระโดดเข้ารับไว้ทัน ยังไม่ประทับใจเท่ากับเมื่อมือผมกับมือเธอชนกันจนช้อนหล่น ผมอาศัยเชื้อบรรพบุรุษยุคแรกตอนใกล้จะพัฒนาเป็นคนแล้วคือ “ลิง” คว้ามาไวได้ทันห่วงทีเธอยิ้มอาย ๆก่อนจะขอโทษ ผมแทบจะยกถ้วยนํ้าปลาพริกซดแทนนั้าแข็งเปล่า เพราะใจลอย เนื่องจากตักข้าวผัดไป ก็เห็นแต่ดวงหน้าเธอ...ผมซอยสั้นๆ ดวงตายาวรีได้รูป หน้าเนียน'ขาวยิ่งกว่าทาแป้งมนสำปะหลังลอยเด่น ผมกินข้าวจนหมดจานไม่รู้ตัว ด้วยแรงแห่งความรักแรกพบ ผมสั่งข้าวผัดอีกจาน  เครื่องติดตามรถยนต์ ทั้งที่มันเกินกำหนดมื้ออาหารในแต่ละวัน ที่ผมเคยสาบานว่า จะไม่เห็นแก่กิน ไม่มืการกินเกินสองจาน ไม่ว่าจะอร่อยขนาดไหน นอกจากมืคนเลี้ยงหรือไปงานทำบุญงานศพหรือขึ้นบ้านใหม่ใคร ความรักท่าให้ผมลืมอุดมการณในการกินจนสิ้น ผมพยายามนึกถึงดวงตาของ สมศักดี้ ภักดี เวลาชม้อยตาให้แม่ยก แล้วจ้องมองเธออย่างนั้นบ้าง เธอเขินปิดปากหัวเราะเบาๆ...โว้ย...นักเขียนอย่างกูมีโอกาสพบรักแล้วโว้ยผมอยากตะโกนบอกคนให้สั้นร้าน เผื่อแผ่ให็ได้ยินทั้งสามโลกเพื่อจะได้ตระหนักในความรักที่เพิ่งเกิดกับผม ก่อนออกจากร้าน ผมหันไปยกมือไหว้เจ้าที่ที่ตั้งอยู่บนตรงบันไดเป็นการฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้ง ก่อนจะเดินยิ้มกริ่มกลับบ้าน ไม่สนใจเสียงหมู-หมาที่ร้องแซว

เพราะความรักออกหูอื้อๆเป็นทำนอง“เขมรไทรโยค”แล้วผมประหยัดด้วยการสูบใบจากแทนบุหรี่กรองทิพย์เพื่อเอาเงินมากินข้าวที่ร้านเธอ อาศัยที่เธอค้าขายก็ต้องพูดดีกับลูกค้า ผมจึงขายขนมจีบเธอได้ครั้งละนานๆ ดูเธอก็เห็นรักเรื่อยเรื่เอย(ไม่งอก)  แก่นโยบายของชาติคือ ความสามัคคีคือพลัง ให้ความร่วมมืออย่างดี ความสัมพันธ์ของเราทำท่าจะราบรื่น ผมกำลังรอโอกาสจะชวนเธอไปเที่ยวข้างนอก ครั้งหนึ่งผมถามเธอว่า“ทำไมตีกับผมนัก”คำตอบของเธอทำให้หัวริดสีดวงผมแทบขยายด้วยความดีใจ

เครื่องดักฟัง

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น